29 Март, 2024
0.0236

Те сакам до небото

Објавено во: Стил 12 Август, 2019

Добивај вести на Viber

Пишувана, опејувана, проколнувана, издигнувана...ЉУБОВ, единственото нешто што можело да ме извади од колосек, да месечарам и посакувам. Никогаш не сум знаела да дозирам љубов, не сум научила некои “женски” мудрости за да направам фама. Тоа ми било како нејзино обезвреднување. Нема тука трошење. Ако е вистинска љубов во прашање, тогаш сама по себе се обновува, расте, се менува во сите можни облици. Љубовта е уметност. А уметник е само оној кој е способен да даде без да се пазари или да става на кантар. Мерка за љубов нема, има само чувство кое го вади најдоброто од еден човек и кој она темното кое го има во сите нас, го обелува.

Се сметам себе за силна жена, една од онаа која јајниците си ги носи со гордост и која знае не само што сака, туку и што не сака. Животот ме научил да самувам. И ден-денес сум повеќето од времето сама. Онаа што ќе ја видите некаде со кратка и разбушавена коса, седната и куцка на лаптоп или чита нешто, таа сум. Не ми требале луѓе или гужви за да сум своја. Знам се’, од менување гума на автомобилот до ситни мајсторски работи. Се научив да бидам жена која не зависи од никого. Празнината ја пополнував со пишување, муабетење со пријатели, длабока посветеност на семејството. Но, колку и да бев растргната на сите страни, а денот ми беше краток за да завршам се’, имаше една празнина која со ништо не се пополнуваше.


Целата колумна на Ана Бунтеска читајте ја на Женски магзин тука.