Имав 12 години кога го запознав, тој ме воспита да му бидам сопруга по мерка: Вдовицата на Пабло Ескобар за животот со него

Добивај вести на Viber

Марија Викторија Хенао беше сопруга на Пабло Ескобар и сите се прашуваа, како може некој да се омажи со криминалец, убиец?

А ова е нејзиното признание!

Марија Викторија Хенао беше во брак со Пабло Ескобар од 1976 година до неговата смрт во 1993 година. По неговата смрт, многу малку се знаеше за Марија, таа се повлече во илегала. Медиумите низ целата планета се прашуваа што се случува со сопругата на кралот на кокаинот?

Нејзиното големо признание беше објавено во 2019 година како книга „Г-ѓа Ескобар: Мојот живот со Пабло“.

Пронајдовме делови од таа книга на веб-страницата Primer.com.au, кои ви ги пренесуваме во целост:

„Како можеше да спиеш со тоа чудовиште? ме праша една од жртвите на мојот сопруг, Пабло. "Зошто не направивте ништо? Зошто не го оставивте? Зошто не го предадовте?" Илјадници луѓе веројатно се борат да добијат одговори на овие прашања. Одговорот е затоа што го сакав, и иако за многумина тој одговор ќе биде несоодветен, тој е вистината, затоа што тоа е причината што останав покрај него до крајот на животот, иако безброј пати се спротивставував на неговите постапки и одлуки. Секој ден во доцните 1980-ти и раните 1990-ти беше прашање на живот или смрт за сите Колумбијци; сите бевме заложници на војната на мојот сопруг. Бев многу млада, наивна и слепа за реалноста, па затоа потклекнав; Ми беше прилично пријатно, но секогаш тоа беше утеха родена од незнаење, што доаѓа со немање право да гледам, да размислувам, да одлучувам, да избирам или да поставувам прашања.

Го запознав Пабло кога имав само 12, а тој 23 години. Тој беше првата и единствена љубов во мојот живот. Се омажив за него во црква, верувајќи дека брачните завети мора да се почитуваат. Јас сум воспитана во машка шовинистичка култура во која жените биле научени да ги следат своите сопрузи без прашање. Јас пораснав така што Пабло ме обликуваше да бидам негова сопруга и мајка на неговите деца, да не поставувам прашања или да ги преиспитувам неговите избори, да гледам на друг начин... Тој беше првата и единствената љубов во мојот живот. Издржав навреди, понижувања, лаги, осаменост, рации, смртни закани, терористички напади, обиди за киднапирање на мои деца, па дури и долги периоди на затвор и прогонства. Сè за љубов.

Но, не успеав да го напуштам, не само поради љубовта, туку и поради стравот, беспомошноста и неизвесноста за тоа што ќе се случи со моите деца и мене без него. Дури се плашев дека најопасниот човек во Колумбија ќе ме повреди ако го оставам. Дваесет и пет години по неговата смрт, почнав да ги разгледувам сеќавањата на луѓето кои претрпеле ужаси од војната со наркотици. Сега чувствувам огромна тага и срам заради големата болка што им ја предизвика мојот сопруг, жалам за болните последици што неговите постапки ги имаа врз моите деца и мене.

Како станав г-ѓа Ескобар

На 29 март 1976 година, баба ми не однесе во домот на владиката Палмира, монсињор Исус Антонио Кастро. Нашата венчавка се одржа во шест часот во црквата Сантисима Тринидад во Палмира. Моите родители не беа присутни, а уште помалку моите браќа и сестри. Ниту таму имаше никој од семејството на Пабло.

Мојата среќа беше горко-слатка затоа што ме обзеде страв од она што ќе следува: неодобрувањето на моите родители, моите браќа и сестри, целото соседство. Срцето ми беше во грлото. Во еден момент за време на мисата, Пабло, кој изгледаше многу среќен, загледа во моите очи, се насмевна и рече: „ќе бидеме заедно засекогаш, љубов моја“.

Мојот брачен живот изгледаше така што одев наутро на училиште, а попладнето се враќав дома за да ги завршам домашните задачи, да готвам, чистам, да мијам садови и да ја пеглам облеката на Пабло. Не беше ништо возбудливо, но бев воодушевена од новата улога. Она што ми беше тешко е што речиси веднаш Пабло започна да заминува често, наводно за на работа. Каков тип на работа? Не знаев. Она што знаев е дека неговите напори да заработи за живот се придружени со флерт и жени. Озборувањата за неговиот бизнис беа многу болни за мене.

Реченицата што си ја повторував беше: „Сите мажи се исти“. Тогаш би помислила: „Па, нема да го оставам за тоа, нели?!“

Всушност, кога се венчавме, неговото минато сугерираше дека е можно изневерување - тогаш решив да не го следам, да не ги прислушкувам неговите телефонски повици и да не проверувам дали има кармин на неговата кошула. Кој и да бара ќе најде, како што велат, а јас претпочитав да не наоѓам ништо.

Пабло, јас - и неговите љубовници

На 24 февруари 1977 година, помалку од една година откако се венчавме, го родив моето прво дете. Бев четврта година средно и тој ден отидов на училиште затоа што имав час по математика и тест по англиски јазик со строга наставничка. Кога станав тоа утро, почувствував одредени знаци дека бебето е на пат, но не сакав да го пропуштам тестот. Тоа покажува колку бев незрела, дека не можев да си го поставам здравјето како приоритет.

Некако добив шест од тестот по англиски јазик, доволно колку да положам. Кога професорката ми даде оценка, едвај станав:

„Професорке“, реков, гласот ми пукна од непрекината контракција, „морам да одам, водењакот ми пукна“.

„Не можеш да се извлечеш со тоа, Викторија“, рече таа, не сфаќајќи што се случува. Конечно, добив дозвола да станам и одев два блока до куќата на мајка ми, но морав да застанувам на секои 10 секунди поради мачна болка. Половина час откако пристигнавме во болницата Ел Росарио, во центарот на Меделин, се роди бебето, а до тоа попладне веќе им се јавив на пријателите од училиштето за да им ја кажам веста и да им кажам да дојдат да ме посетат мене и мојот син Хуан Пабло .

Во текот на следната деценија, Пабло стана неверојатно богат.

Парите ми дозволија да го завршам образованието, да патувам на многу места во Колумбија и ширум светот и да присуствувам на најдобрите училишта за ентериер и модни ревии во Италија и Франција, затоа што мојот сон, кој, за жал, никогаш не го остварив, беше да бидам познат и ценет професионалец.

Но, комбинацијата на пари и моќ нè турна во вртлог што ни оневозможи да ја видиме несреќата која се приближува. Кога се преселивме во Хасиенда Наполес, прекрасен имот во регионот Антиокија, тоа место стана епицентарот на новиот живот на Пабло. За добро и за зло. Од самиот почеток, тој тргна - и успеа - да води еден вид двоен живот таму: едниот со семејството, а другиот со пријателите и љубовницата. Секако, тој имаше и своја работа, која секогаш ја чуваше подалеку од мене.

За да се состанува со своите љубовници, Пабло изградил стан зад шталите, многу близу до главната куќа; тој исто така изгради неколку кабини во пооддалечените области, каде што понекогаш бегаа од нас, дури и кога сите бевме во куќата.

За време на тој период на ноќни клубови и излегувања, сега знам дека Пабло имаше бројни девојки со кои уживаше една недела или две, дури и еден месец или два, но тој никогаш не ги сфаќаше сериозно. Сето тоа се смени една ноќ кон средината на 1981 година, кога ја запознал Венди Чаваријага Гил. Нивната врска траеше неколку години, за да заврши со трагедија (откако Ескобар ја подложи на присилен абортус, таа стана доушник, шпион, а тој потоа нареди да биде погубена).

Целиот наш живот, вклучително и животот на семејството, љубовниците на Пабло и целата земја, нагло ќе се смени засекогаш ноќта на 30 април 1984 година, кога убијците во Богота го убија министерот за правда Родриго Лара Бонила, очигледно по наредба на мојот сопруг.

Атентатот го означи почетокот на нарко-војната што доминираше во земјата во следната деценија. По овој настан, политичката кариера на Пабло заглави и на крајот беше распишана потерница за негово апсење, додека Владата бараше негова екстрадиција во САД. Како резултат, тој често беше во бегство или се криеше, што имаше огромно влијание врз нас како семејство.
Кога сфатив колку далеку се оддалечив од бруталната реалност што нè опкружуваше, беше предоцна.

Беше средината на август 1993 година, а јас и Пабло, нашите деца, Мануела и Хуан Пабло и девојката на Хуан Пабло, Андреа, бевме затворени во скривалиштето познато како Сината куќа во Ел Поблад.

Мојот сопруг и јас знаевме дека крајот мора да дојде порано отколку предоцна: сегашната ситуација не беше одржлива. Смртта ѕиркаше зад аголот. Сината куќа требаше да биде нашето последно скривалиште.

Во саботата, на 18 септември 1993 година, Пабло одеднаш стана и ми пријде, велејќи дека треба да разговараме насамо во една од спалните соби на вториот кат.

„Душо, време е да ги спакуваш куферите“, ми рече тој. „Сите ќе одите да живеете во зградата на Алтос под заштита на Владата.“

Плачев и плачев. Бев заљубена во Пабло. Знаев дека неговото грубо однесување во последните неколку години ми предизвика незамисливо лудило, но сепак ме мачеше толку многу што морав да го напуштам таткото на моите деца за да се спасам самата и да ги спасам децата.

Сфатив дека нема друга опција. Тоа беше: моментот на разделба, нашето последно збогум. Моите солзи не беа доволни. Конечно, во 11 часот навечер, време беше да заминеме.

Со срдечно ракување и бакнеж во образот се збогуваше од Хуан Пабло, син ни. Кога стигна до Мануела, ќерката, тој започна да плаче. Никогаш претходно го немавме видено како плаче, а тоа беше неверојатно трогателно. Последен пат го видов тогаш. После тоа, тој живеел уште 75 дена.